Sprookjes in het Bergmolenbos

De Elfenkoningin

Beluister hier het verhaal van De Elfenkoningin.

Het was een zomerse vakantiedag. Moeder en vader waren uit werken. Oma en opa waren kinderoppas. Oma was in huis aan het strijken en opa zat op het terras in de tuinzetel met zijn strooien hoed op de neus en de krant op zijn schoot in te dutten.

Ontvoerd

Marie was vlakbij opa aan het spelen met het elfenkasteel. Terwijl ze speelde met haar elfenpopjes zag ze plots dat haar lievelingself haar wenkte, alsof hij wilde dat ze dichterbij kwam. Toen ze dat deed hoorde ze heel vaag een stemmetje. Ze kon niet verstaan wat hij zei. Marie liep vlug in huis om een rolletje papier te halen. Dat hield ze met het ene uiteinde aan haar oor en het andere uiteinde dicht bij de elf. Toen hoorde ze hem roepen dat hij haar nodig had. Er was een grote ramp in het elfenrijk gebeurd. “Wat kan ik doen?”, vroeg Marie. De elf beval om hem op te nemen en heel lichtjes op zijn vleugels te blazen. Toen Marie voorzichtig op zijn vleugeltjes blies krinkelde plots een wolkje gouden sterrenstof in de lucht dat op Marie neerdaalde. Meteen begon Marie te krimpen tot ze even klein was als de elfjes van haar elfenkasteel. Alle elfjes kwamen in beweging en kon ze hen allemaal horen en begrijpen. De elf vertelde dat de elfenkoningin ontvoerd was en de elfenkoning en het volledige koninkrijk in paniek waren. Marie wilde helpen maar niemand wist waar de koningin was of wie haar had ontvoerd.

Marie snelt te hulp

Doordat Marie nu zo klein was, leek de tuin wel een reusachtig oerwoud met allemaal enorme struiken en heel hoge bomen. Hoe kon zij daarin een spoor vinden van de koningin of haar ontvoerder? Toen ze begon te zoeken kwam haar dwergkonijntje dichterbij en zei dat hij haar kon helpen. “Maar jij kunt praten!”, schrok Marie. “Natuurlijk kan ik dat.” zei het konijn. “Door de betovering kun je mij verstaan. Klim maar op mijn rug, dan gaan we samen de hele tuin doorzoeken.”. Marie sprong op de rug van het konijn en ze sprongen de tuin door. Ze zochten overal, onder de struiken, tussen het gras, in elk gaatje of putje, maar nergens een spoor van de koningin. "(Zucht) Zo komen we nergens." dacht Marie, "We hebben hulp nodig en ik ken iemand die ons kan helpen: Dorien, de stadsfee. Maar hoe kan ik haar bereiken?".

Ondertussen waren nog andere tuinbewoners zoals de mussen, de veldmuizen, de mol en de merels komen horen wat er gebeurde en wat dat mensenkind daar kwam zoeken. Toen Meneer Merel hoorde wat het probleem was floot hij een deuntje en zei: “Klim op mijn rug. Ik breng je naar de toren van de Sint-Michielskerk. Naar de fee.”.

Op naar Dorien, de stadsfee

Zo gezegd, zo gedaan. Marie klom op de merel z'n rug. Ze vlogen hoog door de lucht over de stad waar Marie het huis van oma en opa herkende vanuit de hoogte. Maar ze hadden geen tijd te verliezen en vlogen recht naar de torenspits waar ze landden voor de deur van de woning van de fee. De merel floot zijn mooiste deuntje. Het deurtje ging open en daar stond de fee mooier dan ooit in haar prachtige kledij. “Wat een mooi liedje Meneer Merel.”, sprak de fee. “En je hebt die lieve Marie meegebracht. Wat is er gebeurd? Hebben jullie mij nodig?”.

Wat een mooi liedje, Meneer Merel. En je hebt die lieve Marie meegebracht. Wat is er gebeurd? Hebben jullie mij nodig?

De hebzuchtige ekster

Marie vertelde dat de elfen op haar beroep hadden gedaan, omdat hun koningin ontvoerd was en dat ze haar nergens konden vinden en dat de elfenkoning ontroostbaar was en welke ramp dat allemaal wel was. De fee dacht even na en vroeg: “Hoe was de koningin gekleed?”. “Met haar mooie blauwe mantel en haar diadeem met de grote diamant op haar hoofd.” zei Marie. “Aha!”, zei de fee. “Dan weet ik wie de ontvoerder is! Wie is bekend als dief van al wat blinkt en fonkelt?”. “De ekster!” riep Meneer Merel. “Juist.”, zei de fee. “Maar die zal zijn prooi niet zomaar teruggeven. Ik ga met jullie mee.” Ze nam haar toverstok, sloot haar deurtje en daar gingen ze, met Marie op de rug van Meneer Merel.

Al vliegend vroeg de fee aan Meneer Merel of hij wist waar de ekster woonde. “In die hoge beuk in het Geitepark, naast de gaaipers van de boogschutters.”, wist Meneer Merel. Ze landen bovenop de gaaipers en zagen dat de ekster op zijn nest zat en zijn prooi beschermde. “Luister,”, zei de fee “ik zal hem weglokken met glitter en fonkeling zodat jullie bij het nest kunnen om de koningin te bevrijden.”.

Zo gezegd, zo gedaan. De fee liet haar toverstok blinken en schitteren in de verste hoek van het Geitepark en de ekster, gulzig en hebzuchtig als hij was, vloog erop af om dat fonkelding te stelen en naar zijn nest te brengen. Maar de fee sprak een toverspreuk uit en richtte haar toverstok op de ekster die meteen verstijfde en niet meer kon bewegen. Meneer Merel en Marie waren ondertussen naar het eksternest gevlogen en vonden daar de koningin. Bang en snikkend in een hoekje van het nest vastgebonden. Ze bevrijdden haar en vlogen samen met de fee naar het ouderlijke huis van Marie waar de koningin met de koning en haar volk werd verenigd.

Bang en snikkend vonden ze de koningin in een hoekje van het nest vastgebonden.

Feest in het elfenkasteel

Het was feest in het elfenkasteel! De koning dankte uitbundig de fee, Meneer Merel en al wie geholpen had zijn beminde koningin terug te vinden. Maar vooral Marie die van haar favoriete elf een bedankingskus kreeg waarop zij meteen weer in een flits haar normale grootte terugkreeg. Nu alles in orde was nam de fee afscheid en flitste terug naar haar toren van de kerk.

Toen opa uit zijn dutje ontwaakte zat Marie met een gelukkige glimlach te spelen met het elfenkasteel. De fee keek nog eens vanop haar toren naar haar stad en zag dat het goed was.